Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/290

 Zaczęli drwić i prześladować go tą galicyjską „kompanią“.
 — Komedyanty jesteście, nie artysty!... — zawołał rozgniewany inspicyent i wyszedł na ogródek.
 Zaczęli po kolei opowiadać najrozmaitsze kawały, bo ten temat był niewyczerpany i zawsze znajdował mówców i chętnych słuchaczy.
 Deszcz wciąż padał i na świecie było coraz zimniej i posępniej, więc się skupili ściślej i opowiadali.
 Wtem przerwały im głośne krzyki, dochodzące ze sceny.
 — Cicho! co to?... Aha! Majkowska contra Topolski; scena wolnej miłości.
 Janka wyszła, żeby zobaczyć, co się tam dzieje.
 Na scenie, prawie ciemnej, kłóciła się bohaterska para towarzystwa.
 — Gdzie-żeś był?! — krzyczała Majkowska, przyskakując do niego z pięściami.
 — Daj mi spokój, Mela.
 — Gdzie-żeś był przez całą noc?
 — Proszę cię, odejdź... Kiedyś chora, to idź do domu.
 — Grałeś, co?... a ja sukni nie mam! Kolacyi nie miałam sobie wczoraj za co kupić!...
 — Dlaczegoś nie chciała?...
 — A! tybyś chciał, ja wiem! Tybyś chciał, ażebym ja miała pieniądze, miałbyś grać za co... Pomagałbyś mi nawet mieć pieniądze... nikczemnik! podły!
 Rzuciła się na niego nerwowo i zajadle. Piękna, posągowa jej twarz pałała rozdrażnieniem, a z gardła