Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/294

 I skłonił się z wyszukaną grzecznością przed Janką.
 — Idzie mecenas z nami?
 — Owszem, ale panie pozwolą, że ja poprowadzę.
 — Zawsze zgoda.
 — Proponuję śniadanie w „Wersalu“.
 — Ja muszę wrócić — rzekła Janka — przecież nie skończyli jeszcze czytania sztuki.
 — Skończą i bez pani. Chodźmy.
 Szli wolno, bo deszcz ustał zupełnie i lipcowe słońce osuszało błoto ulic.
 Mecenas się szastał, zaglądał w oczy Jance i uśmiechał się znacząco; kłaniał się znajomym i wobec młodych przechodniów przybierał minę zwycięzcy.
 W „Wersalu“ było pusto. Rozsiedli się przy balustradzie i mecenas zarządził dosyć wykwintne śniadanie.
 Janka żenowała się trochę z początku, ale widząc, że Majkowska zachowuje się z taką swobodą jak zawsze, odzyskała humor i nie zwracała uwagi na garsonów, ani na spoglądających z uśmiechem przechodniów.
 Mecenas usługiwał tylko Jance, nie odstępował jej ani na krok i sypał komplementami, z których się Majkowska śmiała głośno. Jankę trochę to dziwiło, ale później tak się jej te zabiegi wydały komiczne, że śmiała się serdecznie razem z Melą.
 Śniadanie było doskonałe, wina wyborne i słońce tak wesoło przyświecało, że czuła, iż przenika ją jakieś ciepło denerwujące i że to tak dobrze siedzieć bez troski i bez myśli żadnej i bawić się, ale swoją drogą przypomniała próbę.