Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/306

płynąca, chyba z przestrzeni, z błękitu, z białych, przejrzystych chmur, snujących się wolno i z czarniawej zieleni drzew.
 Oddychała z rozkoszą wonią lewkonii, ale ile razy spojrzała na Głogowskiego, który nie mógł usiedzieć spokojnie, tylko się rzucał, spoglądał na nią, targał włosy, tyle razy przychodziła jej jedna myśl uparcie: że on chce wyznać jej swoją miłość.
 — Mów pani co, bo oszaleję, wścieknę się... — wykrzyknął nagle.
 Roześmiała się, tak był w tej chwili komicznym i bardzo dalekim od marzeń o miłości.
 — Mówmy, chociażby o... wieczorze...
 — Chce mnie pani struć do reszty?... Niech zdechnę, ale chyba nie wytrzymam do wieczora!...
 — Przecież pan mi mówił, że to nie pierwsza sztuka, więc...
 — Tak, ale mnie zawsze przy każdej trzęsie febra, bo zawsze widzę w ostatniej chwili, że napisałem świństwo, łajdactwo, tandetę.
 — Ja nie mam pretensyi do znawstwa, ale mnie się sztuka podobała ogromnie, bo taka szczera...
 — Co, na seryo? — zawołał z odcieniem ukontentowania w głosie.
 — Wie pan przecież, że wprost nie śmiałabym skłamać.
 — Bo, widzi pani, powiedziałem sobie, że jak ta sztuka klapnie, to... niech zdechnę, ale...
 — Rzucisz pan pisanie?
 — Nie, ale znikam z horyzontu na kilka miesięcy,