Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/310

 — Niech mi pani o tem nie przypomina. Ja wiem, co mnie czeka. Muszę już panią pożegnać...
 — Nie odprowadzi mnie pan do samego mieszkania?
 — Nie... a zresztą dobrze, ale będę mówił o... miłości! — zawołał wesoło.
 — No, to już do widzenia! Niech Pan Bóg strzeże pana od takich kłamstw.
 — Musiała się pani tego paskudztwa obłykać, że na sam zapach już mdłości...
 — Idź już pan sobie... opowiem to panu kiedy...
 Głogowski rzucił się w dorożkę i popędził na Hożą, a Janka poszła do domu.
 Przymierzyła kostyum chłopski, jaki jej robiła do „Chamów“ M-me Anna i myślała z uśmiechem o tem przymierzu, jakie zawarła z Głogowskim.
 Za kulisami i w garderobach czuć było dzisiejszą „premierę“.
 Wszyscy schodzili się wcześniej, ubierali i charakteryzowali się staranniej, tylko Krzykiewicz, swoim zwyczajem, na-pół rozebrany, ze szminką w ręku, łaził po garderobie i po scenie.
 Stanisławski, który zwykle, jeśli grał, przychodził na dwie godziny przed zaczęciem, już był ubrany i tylko co chwila się docharakteryzowywał.
 Wawrzecki z rolą w ręku chodził po garderobie i przepowiadał sobie półgłosem.
 Inspicyent szybciej biegał niż zwykle, a w damskich garderobach kłócono się zawzięciej; wszyscy byli bardziej rozdenerwowani. Sufler pilnował ustawiania sceny