Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/313

 Głogowski zerwał się i z wyciągniętą głową, z oczami płonącemi gorączką, czekał, ale usłyszał tylko stuknięcie kurtyny opadającej i gwar rozmów, podnoszący się raptownie.
 W międzyakcie znowu przyglądał się publiczności: miała jakieś dziwne miny. Prasa była skrzywiona; szeptali coś pomiędzy sobą, a niektórzy notowali.
 — Zimno mi!... — szepnął, wstrząsając się w jakimś lodowatym dreszczu.
 I poszedł błądzić, jak nieprzytomny, po teatrze.
 Stali bywalcy zakulisowi napływali hurmem i ożywili nieco kulisy, ale na twarzach aktorów odbijał się niepokój bezwiedny o los pozostałych czterech aktów.
 — Winszuję panu!... Za ostra, za brutalna, ale nowa! — mówił Kotlicki, ściskając Głogowskiemu rękę.
 — Czyli: ni pies, ni wydra, coś nakształt kapłona!... — odpowiedział Głogowski z przymusem.
 — Zobaczymy, co będzie dalej... Publiczność jest zdziwiona, bo ludowa sztuka i bez tańców...
 — Do dyabła!... przecież to nie balet!... — mruknął niechętnie Głogowski.
 — Ale pan znasz publiczność i wiesz, że przepada za śpiewami i tańcami.
 — To niech idzie na szopkę krakowską! — rzekł Głogowski.
 Odwrócił się i poszedł, bo go wściekłość porywała.
 Po drugim akcie brawa były rzęsistsze i dłuższe.
 Humor podnosił się w garderobach do zwykłego napięcia.
 Cabiński już dwa razy posyłał Wicka do kasy, do-