Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/317

 — Wywołują, idź-że pan! — szepnął mu ktoś do ucha.
 — Niech zdechnę, ale idź, słodki bracie, do dyabła!
 Wywoływano również Majkowską i Topolskiego.
 Majkowska przybiegła zdyszana do Głogowskiego.
 — Panie Głogowski!... chodź-że pan prędzej! — zawołała, biorąc go za rękę.
 — Dajcie wy mnie spokój! — krzyknął groźnie.
 Majkowska odeszła, a on siedział i myślał dalej. Już teraz nic go nie obchodziły brawa, ani wywoływania, ani powodzenie sztuki, bo go gryzła okropnie ta świadomość, że sztuka jest zupełnie zła. Zastanawiał się, to jest widział ją coraz lepiej i aż się trząsł z bólu, że znowu jeden wysiłek napróżno!
 Z bezsilną złością słuchał, jak publiczność oklaskiwała szorstkie i charakterystyczno-komiczne epizody, właściwe tło, na którem dusze jego Chamów musiały się rysować, a sama treść sztuki, jej teza, przechodziła bez wrażenia.
 — Panie Głogowski, ja chcę, żebyś pan wyszedł w piątym akcie, jeśli będą wywoływać — rzekła do niego stanowczo Janka, bo dziwną wydała się jej ta obojętność, jak myślała.
 — Kto woła?... Nie widzi pani, że to galerya! Nie widzi pani drwin w oczach prasy i publiczności w pierwwszych rzędach, co?... Mówię, że sztuka jest złą, podłą... świństwem! Zobaczysz pani, co jutro napiszą o niej.
 — Co będzie jutro, zobaczymy jutro. Dzisiaj jest powodzenie i sztuka jest pyszna.
 — Pyszna! — zawołał z boleścią. — Żebyś pani