Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/319

townie Głogowski. — Ale to dało mi pewną myśl... Urządźmy sobie kolacyjkę, ale tak, w parę osób, co?...
 — Dobrze, trzeba zaraz ułożyć listę.
 Cabińscy, Majkowska i Topolski, Mimi i Wawrzecki, Glas na bawiciela, pan ma się rozumieć. Kogoby tu jeszcze?...
 Kotlicki chciał podać Jankę, ale krępował się odezwać z tem głośno.
 — Aha! wiem... Orłowska... Filipka! Widziałeś pan, jak ją pysznie zagrała...
 — Rzeczywiście, dobrze... — odpowiedział, spoglądając na niego podejrzliwie, bo pomyślał, że i Głogowski musi mieć na nią jakieś plany.
 — Idź-no pan zamówić wszystkich... ja zaraz przyjdę.
 Kotlicki poszedł na ogródek, a Głogowski pobiegł na górę do garderoby chórzystek i zawołał przeze drzwi:
 — Panno Orłowska!
 Janka wychyliła głowę.
 — Niech-no się pani prędko ubiera; pójdziemy na kolacyę całą bandą, tylko bez najmniejszego protestu.
 W pół godziny siedzieli już w gabinecie jednej z większych restauracyj na Nowym-Świecie.
 Energicznie rzucono się na wódkę i przekąski, bo to kilkogodzinne denerwowanie się zaostrzyło niezmiernie apetyty. Mówiono mało, ale pito wiele.
 Janka nie chciała pić, ale Głogowski prosił i wykrzykiwał:
 — Masz pani pić i basta! Na takim zacnym pochówku, jak dzisiejszy musisz pani pić...