Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/322

 — Szanowna publiczności! — zawołał z komicznym patosem Glas, całując w brodę Kotlickiego.
 — Mów! — rzekł Kotlicki.
 — Szanowna niewiasto!... Daj mi mamony i każ sobie łeb ogolić, w żółty kaftan ubrać, w zielony papier okleić, a my cię już sami wyślemy tam, gdzie potrzeba.
 — Dostaniesz synku, ale... delirium tremens...
 — Topolski! kolej na ciebie!
 — Dajcie mi spokój!... mam dosyć waszych szopek.
 Dyrektorowa także nie chciała; ale Zarzecka dygnęła komicznie i pogłaskała Kotlickiego po twarzy.
 — Moja droga!... moja złota!... — prosiła pieszczotliwie. — Niech się Wawrzek nie kocha coraz w innej i... widzisz... przydałaby mi się bransoletka, potem kostyum zielony na jesień, futerko jakie na zimę i... żeby tylko dyrektor płacił...
 — Dostaniesz, czegoś chciała, boś szczerze chciała, a oto adres.
 Podał jej swój bilet wizytowy.
 — Pysznie! Brawo!
 — Panna Majkowska może przystąpić, bo już z góry obiecuję wiele.
 — Jesteś pani stara obłudnica!... obiecujesz ciągle, ale nigdy nic nie dajesz! — powiedziała Mela.
 — Dam ci... za rok debiut w warszawskim teatrze i zaangażuję cię z pewnością.
 Majkowska wzruszyła niedbale ramionami i usiadła.
 — Panna Orłowska...
 Janka wstała; kręciło się jej trochę w głowie ale