Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/324

czać kaczki, bo się jej olbrzymie zwierciadła zaczęły wydawać wodą; to znowu koniecznie chciała zrozumieć Głogowskiego, który czerwony, pijaniuteńki, z rozczochraną głową i krawatem na plecach, krzyczał najgłośniej, wymachiwał rękami, bił pięścią zamiast w stół, w brzuch Glasa i spluwał na kolana Cabińskiego, który obok drzemał na krześle i tylko mruczał:
 — Za pozwoleniem!...
 Ale Głogowski tego nie słyszał i krzyczał dalej:
 — Za drzwi ze znawstwem publiki! Sztuka jest zła, ja to wam mówię!... A że inni krzyczeli... że wy mówicie, to właśnie racya, że tylko ja mam racyę... Było was tysiąc, więc tem trudniej w tysiąc zdobyć się na prawdę... Jednostka jest człowiekiem, ale tłum stadem, które nic nie wie...
 — „Hromada wełykij czołowik!“ powiada przysłowie... — szepnął sentencyonalnie Kotlicki.
 — I mówi głupstwo! Gromada, to tylko wielki krzyk, wielkie złudzenie, wielka halucynacya.
 — Pan, mój mistrzu, jesteś arystokrata i indywidualista.
 — Ja jestem Głogowski... Głogowski, panie, od kolebki aż poza trumnę.
 — To znaczy?...
 — Możesz pan sobie tłumaczyć, jak ci się podoba.
 — Zostawiasz pan bardzo szerokie pole przypuszczeniom.
 — A cóż ty myślisz, filistrze jeden, że ja mam dusz jednokomórkową, którą można wziąć w garść, ścisnąć, obejrzeć i stwierdzić, że jest z tego lub owego