Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/337

nikt nie słyszał, żeby nikomu się nie narazić i nie wywołać rozmowy o swoim długu.
 Nie to ją przerażało, że jutro może się znaleźć na bruku, ale to, że M-me Anna, albo Sowińska mogą jej powiedzieć krótko: „Zapłać pani, coś winna!“ a ona nie będzie mogła zapłacić...
 A chwila ta przyszła nareszcie.
 Jedząc tego dnia obiad, wiedziała już, że ją to spotka dzisiaj nieuchronnie, choć Stępiński, M-me Anna, a nawet Sowińska, byli w doskonałych humorach; ale schwyciła jedno spojrzenie M-me Anny, przy rozlewaniu zupy; i przeczytała w niem wszystko.
 Jadła wolno, bo taka trwoga szarpała jej sercem, że połykała z trudnością i siedziała przy stole jak mogła najdłużej, byle odwlec trochę jeszcze tę spodziewaną rozmowę, ale wkońcu musiała iść do swego pokoju.
 Przyszła zaraz za nią M-me Anna i z miną najswobodniejszą opowiadać zaczęła o jakiejś fantastycznej klientce, a potem, przeskakując nagle z przedmiotu, jakby sobie dopiero przypomniała, rzekła:
 — Ale, ale!... może mi pani da za te pół miesiąca, bo dzisiaj muszę płacić komorne.
 Janka zbladła i ledwie potrafiła wykrztusić:
 — Nie mam dzisiaj...
 Chciała jeszcze coś mówić, ale zabrakło jej głosu,
 — Co to jest: nie mam?... Proszę o moją należność!... Pani nie myśli przecież, że ja mogę żywić kogoś darmo... ot, tak sobie!... dla ozdoby mieszkania!... Ładna ozdoba, co rano dopiero wraca do domu!...