Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/351

słucha; snuła głośno marzenia coraz większe i coraz mniej określone...
 Władek słuchał, z początku ciekawie, ale później niecierpliwił się.
 — Komedyantka! — myślał z ironią.
 I był pewnym, że Janka dlatego rozwija przed nim pawie pióra zapału i entuzyazmu, aby go olśnić i podbić... Nie odpowiadał, ani przerywał, bo go wkońcu zaczynało to nudzić; on swoje szczęście zamykał w trzech słowach; „knajpa, pieniądze i dziewczyna“.
 — Trochę za sentymentalna jest ta rola Maryi... — dodała Janka, po dłuższem milczeniu.
 — Mnie wydała się tylko liryczną.
 — Chciałabym grać kiedy Ofelię.
 — Zna pani „Hamleta?“
 — Przez dwa ostatnie lata czytywałam tylko dramaty i marzyłam o scenie — odpowiedziała po prostu.
 — Doprawdy, że klękać przed takim zapałem!
 — Po co?... Pomódz mu tylko... dać pole...
 — Gdybym mógł... Uwierzy pani, gdy powiem, że całem sercem pragnę ujrzeć panią na wyżynach
 — Wierzę panu — powiedziała ciszej. — Za „Robina“ dziękuję bardzo.
 — Może wypisać pani rolę?...
 — Wypiszę sobie sama; sprawi mi tą pewną przyjemność.
 — Przy uczeniu się, jeżeli pani zechce, mógłbym podsuflować.
 — Będę zabierać panu czas...
 — Niech mi pani wyłączy kilka godzin dziennie