Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/381

drogi, prosili głębokimi głosami, zaklinali, ale tłum albo się śmiał, albo potakiwał głucho i stał w miejscu, falując i wypychając poza siebie tych ludzi, albo ich depcząc.
 — Co to? Dlaczego? — rzucała zapytania strwożona głęboko. — Nie potrzebują nas, to ich zostawić samych i zostać na uboczu i być tylko dla siebie i ze sobą — myślała. Ale znowu się to wszystko mieszało w jej głowie, że nie mogła pojąć, jakby to żyć można poza wszystkimi, że niewartoby żyć. Myśli podobne rozsadzały jej czaszkę zamętem.
 Sowińska, która ją doglądała z macierzyńską troskliwością, przerwała jej te majaczenia.
 — Niech pani jedzie do domu — powiedziała jej szczerze.
 — Nigdy.
 — Po cóż ma się pani tak marnować. Odpocznie pani trochę, nabierze sił i znowu z powrotem wróci pani do teatru.
 — Nie — odpowiedziała cicho.
 — Ale, była tu u mnie wczoraj Niedzielska stara.
 — Zna się pani z nią?
 — Wcale, tylko miała mały interesik. O, to hycel baba! — dodała.
 — Trochę tylko może za bardzo skąpa, ale to dosyć zresztą poczciwa kobieta.
 — Poczciwa, doświadczysz pani jeszcze jej poczciwości.
 — Dlaczego? — zapytała Janka, ale bez ciekawości; co ją to mogło obchodzić teraz.