Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/385

niej, nad samym brzegiem, spokojnie zarzucił wędkę i czekał.
 Miał tak poczciwą twarz, że poczuła chęć porozmawiania z nim, myślała już jak zacząć, gdy on odezwał się pierwszy:
 — Chcesz się pani przejechać na drugą stronę?
 Janka spojrzała na niego pytająco.
 — Aha! nie rozumiemy się. Myślałem, że pani chciała się utopić.
 — Nie myślałam nawet o śmierci — odpowiedziała cicho.
 — Ho! ho! niespodziewany byłby honor dla rzeki.
 Poprawił wędki i zamikł, skupiając całą uwagę na rybki, które się zaczęły uwijać koło przynęty i haczyka.
 Cisza jakby się rozpostarła jeszcze głębsza i rzuciła jej duszę w wyczuwanie błogości uspakajania się; czuła że ją przenika jakieś dobro ogromne, że ten majestat przestrzeni, wody i zieleni podnosi ją i wyrywa z jej piersi niemy hymn dziękczynienia i czystej radości istnienia, bo niezwiązanej z żadną rzeczą bytu. Wyprostowywała się niejako i olbrzymiejąc, zaczynała żyć życiem powszedniem.
 Stary spoglądał na nią z boku i po ustach wązkich przewijał mu się uśmiech niezgłębiony.
 Poczuła ten wzrok i spojrzała na niego. Oczy ich spotkały się i zatonęły w sobie długo i życzliwie.
 Porwała ją nagła i niepowstrzymana chęć wypowiedzenia się przed nim do dna.
 Ten nieznajomy miał taki dobrotliwy wyraz twarzy,