Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/416

 — Mój dyrektorze, bez gadania. Możesz sobie wszystkich okpiwać, ale ja się nie pozwolę.
 — Nie mam; jak ci teraz dam trzydzieści rubli, to już nie będzie czem teatru zapłacić — krzyczał rozpaczliwie Cabiński, biegając po garderobie.
 — Powiedziałem: idziemy zaraz do domu...
 W ogródku robiło się istotne piekło krzyków i świstów.
 — Dobrze, masz pięćdziesiąt rubli, masz, rabujesz własnych kolegów, ale ciebie to nic nie obchodzi, bo będziesz miał za co założyć towarzystwo. Masz! ale z nami już kwita!
 — Nie martw się o moje towarzystwo, zostawię ci miejsce maszynisty.
 — Prędzej ty u mnie będziesz palta podawał, nim ja będę w twojem towarzystwie.
 — Milcz błaźnie!
 — Zawołam policyi, to cię zaraz uspokoi — krzyczał jak wściekły Cabiński.
 — Ja cię zaraz uspokoję, cyrkowcze — krzyknął Topolski, dokompletowawszy już garderoby i schwycił Cabińskiego za kołnierz, kopnął go i wyrzucił z garderoby; sam pobiegł na scenę.
 Przedstawienia dokończono spokojnie, ale znowu przed kasą zaczęły się kłótnie.
 Stali zbitą gromadą, że tylko głowy i twarze świecące się od szmalcu, jakim zmywali charakteryzacye, widać było w świetle.
 Wszyscy krzyczeli o pieniądze i żądali wypłaty zaległości. Pięście się wyciągały do okienka groźnie,