Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/417

spojrzenia rzucały błyskawice i głosy aż chrypły od wytężenia.
 Cabiński jeszcze czerwony i drżący od tej zniewagi niedawnej, kłócił się z każdym i wymyślał, chcąc tylko dawać zwykłe akonta.
 — Kto nie chce, niech idzie do Topolskiego. — Wszystko mi jedno.
 Janka podsunęła się pod okienko.
 — Dyrektorze, obiecał mi dzisiaj dać dyrektor.
 — Nie mam!
 — Ale ja także nie mam — prosiła cicho.
 — Innym nie daję, a tak natarczywie się nie upominają.
 — Panie Cabiński, ja prawie umieram z nędzy — powiedziała prosto.
 — To zarób sobie pani. Wszystkie dają sobie jakoś radę... Lubię naiwne, ale na scenie... Komedyantka! Idź pani do Topolskiego, to da forszus.
 — O! z pewnością Topolski nie pozwoli swojemu towarzystwu cierpieć nędzy i zapłaci, co się komu należy, nie będzie ludzi oszukiwał — wybuchnęła energicznie.
 — To możesz pani zaraz iść do niego i u mnie nie pokazywać się więcej — zawołał ze złością, do pasyi doprowadzony wzmianką o Topolskim.
 — Słuchaj-no dyrektor, psiatwarz! — zaczął Glas, ale Janka nie słuchała już dalej i przedzierając się przez tłum, wyszła.
 — Zarób sobie...
 Szła ulicami prawie pustemi. Światło latarń miało