Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/422

miast idzie spakować rzeczy, bo furmanki zaraz po nią przyjadą, odpowiedziała stanowczo.
 — Dziękuję za życzliwość dyrektorowej, ale nie pojadę.
 Cabińska prawie nie wierzyła swoim uszom i zawołała zdumiona:
 — Już się pani zaangażowałaś! i do kogo?
 — Nigdzie, ale nie będę się angażować.
 — Jakto! rzucasz pani scenę? pani, co masz przyszłość przed sobą!
 — Nagrałam się już dosyć — odpowiedziała z goryczą.
 — Niech-że mi pani nie wymawia, przecież-to pierwszy rok pani na scenie, nigdzieby pani nie dali ról wielkich od razu.
 — O! już się nie będę starać o nie.
 — A ja sobie uplanowałam, że w Płocku będzie pani mieszkać razem z nami, to i dla pani lżejby było i moje dziewczątko mogłoby więcej na tem skorzystać. Niechże się pani namyśli, już ja pani zaręczam, że i role będzie pani dostawać.
 — Nie, nie! Mam dosyć nędzy, a już mi brak zupełny sił do znoszenia jej dalej i zresztą nie mogę, nie mogę — odpowiedziała cicho, ze łzami w oczach, bo ta propozycya błysnęła przed nią niby światłem, lepszą przyszłością i zbudziła na chwilę dawny zapał i marzenia o tryumfach, ale zaraz jej na myśl przyszedł stan obecny i te cierpienia, jakieby ją musiały spotkać z tego powodu, więc jeszcze mocniej dodała:
 — Nie mogę, nie mogę! — Ale łez powstrzymać