Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Marzyciel Szkic powieściowy.djvu/009

— 9 —

 — Co panu nalać? Może piołun z kroplami? W sam raz na dzisiejszą pogodę.
 — To już wolę czarną kawę i pani towarzystwo.
 Usiadł po drugiej stronie stolika i zajrzał w robótkę, którą miała w ręku.
 — Naturalnie patarafka — i dla księdza wikarego!
 — Dla kogo innego… ale niech pan zobaczy, jaka śliczna…
 — Rzeczywiście zachwycająca, trawka błękitna, gniazdko różowe, a ptaszki cynamonowe! Cudne, aż mi się chce kichać.
 Podniosła oczy z takim wyrzutem, że się zmieszał.
 — Jaki pan dla mnie niedobry, jaki niedobry! — wdzięczyła się kapryśnie.
 — Ależ jabym dla osoby poświęcił już nie wiem co! — zawołał patetycznie.
 — Nieprawda, ani nawet tycia! — Pokazała mu koniuszek czerwonego języka i, wsparłszy się obfitym gorsem o brzeg stołu, patrzyła wyzywająco.
 — No, i cóż, panie Józiu? — zagadnęła po długiej chwili.
 — Co? a poniedziałek już od samego rana, panno Marychno!
 — I marzec od pierwszego marca! — Zaśmiała się, uderzając go włóczką. Za szafami wybuchnęła dosyć burzliwa sprzeczka i ktoś zawołał: