Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Marzyciel Szkic powieściowy.djvu/012

— 12 —

 — Gadaj zdrów, ale przegrane koniaki postaw. Panno Marychno!
 — Chodźmy, nie można się wtrącać do przyjacielskiej rozmowy! — Zaśmiał się jeden z maszynistów i wyszli na zaśnieżony peron.
 A w tejże chwili rozwarły się szeroko drzwi od podjazdu, zabrzęczały pospuszczane szable i dwóch młodzianów maszerowało równym i jakimś twardym, bojowym krokiem prosto na bufet.
 Panna Marychna przypudrowała sobie twarz za palmą, przesunęła czemś po wargach, że trysnęły namiętną purpurą, wyniosła pierś nad klosze i przekąski, kieliszki postawiła na tacy i, sięgając po butelkę, czekała.
 — Dwa większe, czyste! — Mówiła ze słodkim uśmiechem, błyskawicznie nalewając.
 Wypili.
 Nalała po raz drugi, wodząc po nich zabójczemi oczyma.
 Wypili.
 Nalała już automatycznie, nie wypuszczając butelki z rąk.
 Wypili.
 Chciała lać po raz czwarty, ale jeden z młodzianów zakomenderował:
 — Dawolno!
 Panna Marychna z godnością odstawiła butelkę, a młodzieńcy, wsparci o bufet, długo wodzili ciężkiemi oczyma po rozstawionych przekąskach.