Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Marzyciel Szkic powieściowy.djvu/023

— 23 —

 — Jestem Polak, nie potrzebuje pan sobie wykręcać języka! — przerwał mu szorstko.
 Na szczęście, wagowy zawołał bocznem okienkiem.
 — Nizza! Sześć miejsc! Dziewięćset pięćdziesiąt ośm!
 Józio obliczył i wymówił jakąś cyfrę bardzo zmatowanym głosem.
 Amerykanin zapłacił, a zgarniając resztę, niedbale odsunął rubla.
 — Upewniam pana, że zupełnie dobry!
 — To dla pana.
 — Nie jestem tragarzem i napiwków nie biorę! — syknął głęboko obrażony.
 — Djabli wiedzą, kto u was bierze lub nie…
 — Niech pan uważa i daje tam, gdzie się po to wyciągają ręce.
 — A któż u was nie wyciąga ręki! — zaśmiał się ironicznie.
 Józio wytknął głowę przez okienko i krzyknął wzburzony to tragarza:
 — Michał! ten pan zostawił dla was rubla.
 Amerykanin zawrócił i, wyciągając do niego rękę, rzekł bardzo serdecznie:
 — Przepraszam pana, nie wiedziałem… Nie chciałem pana obrazić…
 Józio chętnie dał się przeprosić, Amerykanin wydał mu się tak miłym człowiekiem, że rozmawiał z nim z przyjemnością, prosząc go wkońcu o adres.