Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Marzyciel Szkic powieściowy.djvu/025

— 25 —

kiemi oknami, kilkanaście osób wyglądało z wagonów.
 Józio zamknął kasę i wyszedł na próg przyjrzeć się podróżnym.
 — Jakoś pusto dzisiaj! — zwrócił się do nadkonduktora.
 — Gdzież tam, nabite, ani jednego wolnego miejsca! Jaśnie państwo ucieka do ciepłych krajów! — dodał ironicznie, biorąc w zęby gwizdawkę.
 — Wcale się im nie dziwię, że wolą Nizzę i Monte-Carlo, tam ciepło…
 — A czy naprawdę tam cieplej, niźli u nas?
 Józio roześmiał się pobłażliwie i prędko mówił:
 — Człowieku niewierzący! Tam, w miesiącach zimowych, średnia temperatura dochodzi trzynastu stopni ciepła, to dosyć, nieprawdaż? A dołóż pan do tego morze, zawsze błękitne, niebo bez chmur, wyniosłe palmy, olbrzymie plantacje kwiatów i najpiękniejsze w Europie wybrzeża.
 Nadkonduktor wyjął z ust gwizdawkę i szepnął z podziwem:
 — Nie wiedziałem, że pan zna te miejscowości.
 — Lepiej, niźli tę zgniłą dziurę! — wzgardliwym gestem wskazał stację. W pulmanie opadła szyba i Amerykanin zawołał do niego:
 — Good bye!
 — Good bye! — odkrzyknął, podchodząc śpiesznie pod okno.