Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Marzyciel Szkic powieściowy.djvu/026

— 26 —

 Uścisnęli sobie ręce, lady Kaśka skinęła mu głową, świst maszyny rozdarł powietrze, i pociąg ruszył zaraz, z miejsca nabierając ostrego pędu. Józio szedł wraz z nim kilkanaście kroków, ostentacyjnie wymachując kapeluszem.
 — Pan ma ciekawe znajomości! — zauważył z pewną ironją zawiadowca. Józio, uśmiechając się smętnie, odpowiedział jakoś niedbale, odniechcenia.
 — Poznałem ich kiedyś w Paryżu czy też na Rivierze…
 — Cóż, nie przejeżdżała jeszcze ta pańska nieznajoma księżniczka?…
 — Mam pewne wiadomości, że przyjedzie w tych dniach! — odwrócił oczy, gdyż zawiadowca uśmiechał się dziwnie, jakby drwiąco.
 — Ale pan ma szerokie stosunki! — ściągał uroczyście białe rękawiczki.
 — Dosyć, przecież kolej nie jest dla mnie całym światem!
 — Mnie to nawet dziwi, że panu się chce służyć! — drwił już otwarcie, ale Józio, nie zważając na przycinki, ozwał się melancholijnie:
 — Może już niedługo, może nawet prędzej, niźli pan przypuszcza.
 — Ale tymczasem, niech pan przyjdzie do nas na herbatę i małego preferka. Będzie i panna Irena! — uśmiechał się znacząco.
 — Bardzo żałuję, ale już się komuś na dzisiaj obiecałem…