Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Marzyciel Szkic powieściowy.djvu/034

— 34 —

 — Na tamtym świecie! — Roześmiał się z jej naiwności.
 — A ta pani, to ma dopiero fest przedsięwzięcia, no, mogłaby wykarmić całą stację! — wykrzyknęła przed portretem jakiejś damy, wspaniale wydekoltowanej.
 — Głupiaś! — mruknął, niemile dotknięty.
 — I te wszystkie książki pan przeczytał? — pytała zdumiona, wlokąc palcem po grzbietach książek, poustawianych na półkach.
 — Naturalnie! Może co zjesz? Przyniosłem zająca z buraczkami, są i borówki…
 — A zagraniczne też pan czyta? — Z trudem sylabizowała jakiś francuski tytuł.
 — Wszystkie — pocóżbym je trzymał?
 — To prawda, co mówią na linji, że pan umie po niemiecku, a nawet parlefranse?
 — Prawda. Chodźże, tam zimno, jak w psiarni…
 Drzwi za nią zamknął i zaczął spacerować, a Frania zabrała się do jedzenia dosyć łapczywie, ale nie miała apetytu i odstawiła wszystko na okno.
 — Przecież zajączek nie hulnie przez szyby, co? A rano będzie wsuwa — że no!
 Nie odpowiedział, zasiadła znowu do cerowania, podnosząc co chwila na niego oczy, pełne cichego podziwu.
 Józio chodził nieustannie, ale niekiedy przystając przy oknie, patrzył w noc, na czerwone światła uciekających pociągów, i wzdychał jakoś tęskliwie.