Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Marzyciel Szkic powieściowy.djvu/035

— 35 —

 — Czy to prawda, że pan Józio był dziedzicem? — spytała cichutko, lękliwie. Potwierdził, uśmiechając się dziwnie żałośnie.
 — I miał pan prawdziwy dwór? I cugowe konie? I karety? I służbę w liberjach? I w kościele siadał pan przy ołtarzu w osobnej ławce? — Wpiła w niego oczy, zgorączkowane jakiemś wspomnieniem.
 — Miałem! Miałem! Miałem! — powtarzał coraz ciszej i smutniej.
 — I wszystko poszło… fiut, na bory i lasy! — Błysnęły łzami jej złote rzęsy.
 — A poszło, psiakrew, poszło!
 — I Żydy zabrały do ostatniego grdynia, jak panu Raciborskiemu, co?
 — A wzięły! Nie warto nawet wspominać, nie warto. — Westchnął ciężko.
 Chwyciła go za rękę i całowała z głębokiem współczuciem.
 — Mój biedny dziedzic, moja sierota, mój jasny pan…
 Wyrwał się dosyć szorstko i, pogwizdując, rzekł prędko, jakby gniewnie.
 — Mniejsza z tem! Cóż tam słychać na linji?
 Ale Frania odpowiadała niechętnie i o rzeczach dosyć mu znanych.
 — Gdzie byłaś i u kogo?
 — U pana Mikada siedziałam całe trzy miesiące.
 — I wkońcu cię wylał!