Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Marzyciel Szkic powieściowy.djvu/044

— 44 —

 Na jednej ze ścian, pomiędzy portretami wisiał ogromny wieniec z kłosów pszenicznych, przewinięty spłowiałemi wstęgami.
 — To pewnie jeszcze ze dworu? Jabym wyrzuciła na śmiecie tę graciarnię.
 — Nie ruszaj, niech sobie odpoczywają w pokoju! — odezwał się żartobliwie.
 — A jaki wspaniały kufer! O, i waliza zupełnie nowa!
 — Nie wyciągaj, niech stoją pod stołem, mniej się tam kurzą.
 — Czy pan się gdzie wybiera? — spytała nieco później, nalewając mu herbatę.
 — A tak, moja najdroższa, wybieram się trochę w świat!
 — Daleko?
 — Bardzo daleko, może nawet do Ameryki.
 — I do samej Ameryki dyrekcja daje bilety?
 — Naturalnie, zresztą mniejsza o bilety, głupstwo.
 — A hopki się już ma na drogę?
 — Będą, to bagatela! — odpowiedział z wielkopańską niedbałością.
 — Jak Bozię kocham, ale zupełnie nie rozumiem, poco ludzie jeżdżą zagranicę?
 — Poco? Głuptas jesteś, że tego nie rozumiesz! Poco? — zawahał się nieco.
 — Przecież i ja coś wiem, bo już byłam zagranicą. Pan Mikado wziął mnie raz do Katowic. Jakeśmy siedli do pociągu, to myślałam, że umrę