Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Marzyciel Szkic powieściowy.djvu/073

— 73 —

 — Szkoda chłopa! Może się nie wykaraskać, bo to już po raz drugi; ale sam sobie winien! Takie ciągłe przyjęcia, wyjazdy zagranicę, strojenie córek… to musiało zwrócić uwagę. Nieraz go już ostrzegałem! Jakże… miał dziewięćset rubli rocznie, a wydawał dziesięć tysięcy!
 — Winien, bo dał się złapać!
 — Można wiele, ale trzeba ostrożnie, w rękawiczkach…
 — Nawet kraść — rzucił z chytrze maskowanem potakiwaniem.
 — Zależy, co kto nazywa kradzieżą…
 — A raczej, jak tego gatunku sprawy kwalifikuje kodeks karny…
 — Bo wszystko, drogi panie, jest względne, wszystko.
 — Jestem też pewny, że gdyby kolejarze układali prawa karne, to nie byłoby wolno używać nawet tak łagodnego określenia, jak malwersacja.
 — Łatwo żartować z tarapatów swoich bliźnich; ale jak pan będzie miał żonę i dzieci, to jeszcze pogadamy.
 — Wiele rzeczy można jużci wytłumaczyć, ale złodziejstwo jest złodziejstwem!
 Zawiadowca się skrzywił i, patrząc w okno, zauważył niespokojnie:
 — Straszna zawierucha… chyba dzisiaj stanie cała buda.
 — Przekopy pod lasem muszą już być zawalone.