Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Marzyciel Szkic powieściowy.djvu/075

— 75 —

 — Jak do trumny! Wybieram się w tych dniach do specjalisty, bo nasz doktór kolejowy to konował, nie poznał się na mojej chorobie! Irenka mówi…
 — Panna Irena ma też niezgorsze michałki! — wtrącił zawiadowca, majstrując koło fonografu, stojącego na oknie.
 — Irenka mówi, że jedyne lekarstwo na moje nerwy to morze…
 — Tak, jakaś Ostenda, jakieś Biarritz — poddawał ze współczuciem.
 — Czuję, że toby mnie uratowało, ale cóż… — Reszta zginęła w ciężkiem westchnieniu. Zaczęła nalewać esencję do szklanek. — Pan lubi mocną, nieprawdaż?
 Skinął głową. Odkręciła kurasek samowara i, podstawiając szklankę, rzekła:
 — Ciborski z Rudki wysyła żonę do wód corocznie. W przeszłym roku jeździła nawet do Marjenbadu! Dziwne, że mogą tyle wydawać… stacja niewielka…
 — Podobno miała duży posag! — wtrącił nieśmiało Józio.
 — I pan temu wierzy! Umyślnie rozpowiadają o posagu, żeby im nikt nie patrzył na ręce! A przytem różnie jeszcze o niej mówią…
 — Maryś! — ostrzegał zawiadowca, przysiadając się do stołu.
 — Powtarzam, co już oddawna mówią na całej linji.