Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Marzyciel Szkic powieściowy.djvu/077

— 77 —

 — Niewdzięczne! — zabełkotała przez nos, witając się z Józiem.
 — Tłucze je pani, a teraz wymówki! — bąknął zawiadowca.
 — Obchodzę się z niemi uprzejmie i czule, niby z mojemi władzami; nic to jednak nie pomaga i wciąż mają apetyt na moje łydki — śmiał się Józio.
 — Hala, nie pchaj w nosek łyżeczki! — gromiła niestrudzenie matka, rozdając między rozbrykane stado bułki, klapsy i pocałunki.
 — Cóżto za książka, — można? — pytał Józio, zaglądając pod okładkę.
 — Moja ewangelja, Tetmajer — wyrzekła z emfazą.
 — Wiersze! To insza para mankietów! — Zamknął prędko książkę.
 — Wolałby pan Montepina, nieprawdaż?
 — Panie Józefie, to poezje Tetmajera! Wszyscy się nim teraz zachwycają. Ira poznała go w Zakopanem, korespondują ze sobą.
 — Czytałem, wspaniały, ale wolę Mickiewicza! — blagował bez zająknienia.
 — Mickiewicz, Słowacki, Krasiński! Trzech wieszczów! Boże drogi! któż się teraz zajmuje tymi starymi panami! To dobre chyba dla proboszczów! Ja wielbię tylko nową poezję, nastrojową i symboliczną, poezję, przenikniętą tajemniczą grozą, poezję, tak pełną niewypowiedzianego i niepojętego, że…