Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Marzyciel Szkic powieściowy.djvu/080

— 80 —

 Naraz ryknął gramofon, z metalowej gardzieli wybuchnął potok niewypowiedzianych wrzasków, a jakby do wtóru, zakrakał złowrogo kruk, zagruchały trwożnie synogarlice, rozkrzyczały się ptaki, wiewiórki, jakby oszalałe, tłukły się po klatkach, psy zaczęły przeciągle wyć, dzieci trzaskały łyżeczkami w talerze i szklanki, a pani domu, wezbrana nagłem przerażeniem, siedziała z otwartemi ustami, zaś pannie Irenie spadły binokle na podłogę i stała martwo, zamieniona w siny słup złości, zgrozy i wzgardy.
 — Uciekajmy, póki nie odzyskają przytomności! — krzyknął zawiadowca.
 Zatrzymali się dopiero w kasie, wybuchając szalonym śmiechem.
 — Ocaliłem pana! Widziałeś pan, jak posiniała ze złości?
 — Ależ ten gramofon ryczy, no! Ona panu tego nie daruje…
 — To i lepiej, może przestanie nas odwiedzać! Przewraca w głowie mojej żonie, że po każdych jej odwiedzinach mam w domu piekło.
 — Mocno pomylona głowa; ciekawy jednak okaz, bardzo ciekawy.
 — Może ją pan mieć do wszechstronniejszego przestudjowania.
 — Musi być wykształcona; mówił mi kiedyś Soczek, że nawet posażna.
 — A ma, jak to mówią, „dwa białe i trzecie, jak śnieg“. Przejdzie się za pana z pocałowaniem