Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Marzyciel Szkic powieściowy.djvu/085

— 85 —

 Przeklinał własną nieśmiałość i niedołęstwo, było mu bowiem strasznie żal tej jedynej sposobności, może już na zawsze straconej.
 — Stałem, jak bałwan! Trzeba być najostatniejszym z idjotów! — wymyślał sobie, ale było już za późno na powetowanie, gdyż pociąg zaraz odszedł.
 Patrzył za nim, póki mu nie zginął w mrokach i zamieci.
 — Prawdziwe amatorstwo flirtować na taką pogodę! — krzyknął mu zawiadowca.
 — Była i niema jej! Znikła, jak sen! — dumał żałośnie Józio, lecąc nagle wezbranem roztęsknieniem w zawieję; pod powiekami miał gorzkie i palące łzy.
 — Ale wspaniała! Frontowa kobieta! Biust, panie tego, jak materac sprężynowy.
 Józio odwrócił się od niego i rzekł z przekąsem:
 — Jabym nie wypuścił pociągu, może ugrzęznąć w zaspach!
 — To będzie pan miał sposobność ratowania księżniczki! — zaśmiał się, uciekając przed wichurą.
 Józio wrócił do kasy, zdał służbę i poszedł do telegrafu.
 — Jak tam na linji w stronę granicy?
 — Na drugim numerze już stoi zasypana towarówka; będzie ich więcej…
 — Czy aby ekspres przekopie się do Rudki! — szepnął więcej do siebie.