Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Marzyciel Szkic powieściowy.djvu/097

— 97 —

 — Dobra myśl! — wykrzyknął, wahając się jednak dość długo. — Spojrzę na nią i zaraz wyjdę! Tylko spojrzę! — obiecywał sobie uroczyście i, tłumiąc jakąś cichą, radosną nadzieję, śmiało wszedł do restauracyjnego wagonu.
 Jakiś drab w czerwonej kurcie zastąpił mu drogę.
 — Nie można! tu tylko dla pasażerów pierwszej klasy.
 — Idź do djabła! — krzyknął rozkazująco i, chociaż strwożony własnem zuchwalstwem, wcisnął się do zadymionego wagonu i zasiadł przy jakimś stole — jak był utytłany w śniegu, w czapce na głowie, i zapalił papierosa.
 Najbliższe stoliki przycichły, patrzano na niego z ciekawością, odsuwając się zarazem z lekceważącą niechęcią, jak od intruza.
 Przyleciał do niego starszy garson i szepnął z impertynencką uniżonością:
 — Przedział dla nie palących i kuchnia już nic nie wydaje!
 — Przynieś mi wódki, tylko prędko! — rozkazał mu bardzo wyniośle.
 — Panie konduktorze, czy prędko pojedziemy? — spytał go jakiś sąsiad.
 — Jak pociąg odkopią — odburknął, wpatrzony w księżniczkę.
 — A kiedyż nareszcie odkopią? Stoimy już parę godzin.
 — Jak odkopią!