Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Marzyciel Szkic powieściowy.djvu/101

— 101 —

 Aż nagle olbrzymie ognisko, niby drzewo płomieniste, wyrosło tuż przed nim, i otoczyli go ludzie.
 — Panie Józefie, czekamy na was! Wyżerka godna, jadła po pachy! — wołał Soczek, ciągnąc go za rękę do ogniska.
 — Co się z panem stało? — mówił ktoś drugi.
 — Naczelnik już miał posyłać ludzi, żeby pana odkopali.
 — Jasiek! lej, chamie, gorzałkę dla pana kasjera!
 — A może pan woli mieszaninkę: koniaczek, anyżówkę i gorące piwo, co?
 — Araczku dać mu dla smaczku, a śledzika na ząbek.
 — Może piwa prosto z lodu. Albo krupniczku, no, rzeknij pan słowo…
 — I kiełbasy prażonej na węglach z pieczonemi ziemniakami!
 — I co pan tylko rozkaże! Bufecik zaopatrzony wspaniale! — krzyczano na niego ze wszystkich stron.
 — Cóż pan tak oczy wytrzeszcza, jak kot na gorącym popiele.
 — A bo sierota wstawiony! Jedzie od niego gorzałeczką, a może nawet i czemś lepszem! — krzyczał Soczek.
 Józio się nie odezwał, ale, jakby nieco oprzytomniawszy, usiadł przy ogniu pod osłoną łopat, wbitych w śnieg i tak gęsto przeplecionych gałę-