Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Marzyciel Szkic powieściowy.djvu/102

— 102 —

ziami, że było mu poza niemi zacisznie i ciepło, jak w pokoju.
 Młody, rudawy inżynier przysunął się do niego skwapliwie i zapytał:
 — Cóż się tam dzieje w pociągu?
 — Nie poznała mnie! — szepnął bezmyślnie Józio, lecz spostrzegłszy nagle przed sobą jego jasne, jakby wygotowane oczy, i żółtawą bródkę, zakrzyczał gwałtownie: — Czego? Idź pan do djabła!
 Inżynierek odskoczył tak trwożnie, aż się roześmiali, a ktoś zadrwił:
 — Nie ugryzie, panie naczelniku! On tylko się wstawiwszy…
 Ale inżynier uśmiechnął się jakoś blado i, chociaż było mu bardzo zimno, jął dreptać w dostojnem osamotnieniu pod rezerwowemi maszynami, wzgardliwie spoglądając po tłoczących się przy ognisku; niekiedy nakładał złote binokle na maleńki nosek i przyglądał się burzy, a bardzo często podchodził zapalać papierosa i urzędowo pytał wachmistrza, podającego mu ogień:
 — Jakże, długo będzie jeszcze ta zawierucha?
 — Nie śmiem wiedzieć! — odpowiadał żandarm, podnosząc rękę do czapki.
 — Dopóki się nie skończy! — dopowiedział ktoś, bo już wszystkich niecierpliwił.
 — A możeby pan naczelnik napił się z nami krupniczku? — proponował Soczek.
 — Dziękuję, zupełnie nie pijam — rzekł oschle i odszedł z godnością.