Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Marzyciel Szkic powieściowy.djvu/106

— 106 —

ruszył, a tu jak się nie sypną z gajów sarny, żebym zdechł, jak pies, jeżeli łżę, ale było ich kilkadziesiąt, i wszystkie pognały z bekiem za pociągiem. Zdrętwiałem…
 — Leciały z chusteczkami w rękach, płakały za koziołkiem.
 — Mówię wam, włosy mi powstały na głowie, nabiłem siekańcami obie lufy…
 — Słuchaj, Soczek, jak mi jeszcze raz strzelisz i zabijesz sarnę, to ci dam w pysk! — zakrzyczał dozorca.
 Wszyscy buchnęli śmiechem, a Soczek szepnął żałośnie:
 — Strzeliłem, ale spudłowałem, haniebnie spudłowałem, niech Świderski powie… Ale opowiem coś jeszcze lepszego! — zawołał, nalewając nową porcję krupniku, nie zdążył jednak zacząć, gdyż przystąpił do nich inżynier i odezwał się dosyć cierpko, kręcąc zapamiętale słomianą, rzadką bródkę:
 — Panom bardzo przyjemnie, ale trzebaby się dowiedzieć, jak się bawią pasażerowie.
 — Można! Jasiek, zapalić pochodnię, pan inżynier pójdzie do pociągu. A ruszać się, chamy, prędzej! — ryknął dozorca, nie ruszając się z miejsca.
 — A może i pan pójdzie? — pytał dosyć rozkazująco.
 — Jak się trochę wiatr uspokoi, to przyjdę z ludźmi do roboty, a teraz nieciekawym pasażerów i nie śpieszy mi się! — odpowiadał opryskliwie.