Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Marzyciel Szkic powieściowy.djvu/120

— 120 —

ne odrętwienie i taka bezgraniczna apatja, że nawet się nie zdziwił, ni poruszył, gdy o samym zmierzchu zjawiła się przed nim Frania. Była ubrana jak do drogi, z zawiniątkiem okręconem w gazetę pod pachą i w męskich, głębokich kaloszach. Nie zauważył tego, jak i nie spostrzegł jej wzburzenia i zapłakanych oczów.
 — Wybierasz się na spacer? — spytał jak najspokojniej.
 — Akurat mi w głowie spacery! Wyjeżdżam!
 — Cóż cię znowu ugryzło?
 — Sprzykrzyło mi się takie dulczenie w pustem mieszkaniu i wyjeżdżam! Nawet piesby się urwał z łańcucha! — Odwróciła się nagle od niego, udając, że patrzy na przechodzącą rezerwę.
 — Trzeba się było czem zająć. Miałaś książki.
 — Ja się tam nie rozumiem na pańskich książkach. Nie przy mnie pisane.
 — Siadaj. Do pośpiesznego jeszcze z pół godziny. Jadłaś obiad?
 — Nażarłam się, jak cztery dziewki!
 Próbowała się zaśmiać, ale nagle porwał ją taki gwałtowny kaszel, aż bezwładnie opadła na kanapkę.
 — Jesteś strasznie zaziębiona — szepnął ze współczuciem.
 — A bo ta małpa Magdzia tak wczoraj napaliła w piecu, że musiałam okna otwierać, żeby się nie uwędzić. Do reszty się doziębiłam.