Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Marzyciel Szkic powieściowy.djvu/121

— 121 —

 Nie przyznała się, że to całonocne wyglądanie na niego tak jej pogorszyło.
 — Musisz się koniecznie leczyć. Dam ci bilet do naszego doktora.
 — A niech mnie już raz cholera zatłucze! — wykrzyknęła namiętnie.
 — Gdzie się wybierasz?
 Podniósł na nią niewidzące oczy.
 — A gdzie mnie oczy poniosą! Mało to na mnie czeka facetów…
 Urwała, oczekując ze drżeniem, że może ją zatrzyma u siebie. Nie odezwał się jednak, myśląc z pewną ulgą o jej odjeździe, gdyż nudziła go i krępowała.
 — Pojadę do swoich stałych gości. Dopiero po pierwszym, to jeszcze mają hopki. A nim obrobię wszystkie stacje do samej granicy, tylu przecież facetów… A niekażdy taki nieczuły, jak pan, niekażdy! — dokończyła już przez rzęsiste łzy i, wtuliwszy głowę w róg kanapy, wybuchnęła bolesnem łkaniem.
 — Nie becz. Jeszcze kto wejdzie i powiedzą, że cię skrzywdziłem! — odezwał się ostro.
 — Nie płaczę, tylko ścisnęło mnie coś pod piersiami — tłumaczyła się, śpiesznie wycierając oczy; i gdy otworzył kasę i zaczął sprzedawać bilety na pośpieszny, usiadła w kątku za kasą ogniotrwałą i wpatrywała się w niego z niewypowiedzianą czułością.