Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Marzyciel Szkic powieściowy.djvu/122

— 122 —

 — Weź sobie na drogę papierosów, są w szufladzie — rzucił przez ramię.
 Nie poruszyła się z miejsca i, obcierając łzy, płynące po twarzy, patrzała wciąż na niego, jakby chcąc go zapamiętać na wieki.
 — A mieliśmy razem pojechać na bibę do Mikada! — odezwał się znowu.
 — I Mikado taki sam drań, jak i wszystkie facety razem — wybuchnęła nienawistnie. Milczenie zaległo ciężkie i długie. Słychać było tylko brzęk pieniędzy, gorączkowe żądania pasażerów i stuk stemplowanych biletów, a niekiedy ciche westchnienia Frani.
 Pociąg wpadł na stację, gdy Józio odwrócił się do niej z przypomnieniem.
 — Ostrożnie, Franiu! Jeszcze który posłyszy, namówi drugich i zastrajkują.
 — A niech was wszystkich jasna cholera wytłucze! — bryznęła, nie mogąc się już powstrzymać.
 — Cóż ci to zrobiłem złego?
 — Pan! pan! pan… — powtarzała coraz ciszej, bo słowa więzły w ściśniętem gardle, a piersiami zaszarpał taki straszny ból, że ledwie oddychała, ledwie jej serce nie pękło.
 — Może nawet najwięcej, najwięcej! — wykrztusiła wkońcu.
 Spojrzał na nią zdziwiony i, nie rozumiejąc, co się z nią dzieje, rzekł lekceważąco:
 — Gniew szkodzi urodzie!