Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Marzyciel Szkic powieściowy.djvu/124

— 124 —

psiak, wiernie, żebrząco i z jakąś cichą i lękliwą miłością.
 Dopiero, gdy pośpieszny wtoczył się na stację, Józio się odezwał, zamykając kasę:
 — Franiu, już czas. Może ci dać bilet?
 — Zawsze jeżdżę na gapę… przecież mnie znają.
 Zbierała się powoli, czekając ze drżeniem i jakąś rozpaczną nadzieją, że może powie: zostań, Franiu!
 Ale się nie odezwał, wcisnął jej za rękawiczkę jakieś pieniądze i pomagał się ubierać. Pierwszy dzwonek zahuczał na peronie, i Frania tak się nagle rozdygotała, że nie mogła zawiązać woalki, trzęsła się cała jak w febrze, złote rzęsy biły, jakby skrzydła śmiertelnie zranionego ptaka, oczy miała wprost nieprzytomne, a na usta cisnęła się jakaś głęboka, serdeczna prośba, ale potrafiła tylko wyjąkać:
 — U pana Mikada bywa wesoło… Przyjedzie pan… co? Przyjedzie?
 — Naturalnie. Kolega przecież, musimy go pożegnać…
 — To do widzenia, panie Józiu… do widzenia…
 Chciała go pocałować w rękę.
 — Co cię dzisiaj, u djabła, opętało! — żachnął się niecierpliwie.
 — Pewnie, że mnie opętało… pewnie! — roześmiała się dziwnie, nie mogąc znaleźć klamki.