Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Marzyciel Szkic powieściowy.djvu/149

— 149 —

zapoznać nawet z prawdziwą hrabiną! Daję słowo, pan mi bardzo podziękuje. A może pan chce jeszcze coś innego? — zapytał naraz i szepnął mu coś z pobłażliwym uśmiechem.
 Józio poczerwieniał, zapłacił i odszedł, nie odezwawszy się ani słowa.
 Rudy jegomość dopędził go przy drzwiach i szepnął nieco zakłopotany:
 — Ja przecież bezinteresownie, tylko tak z przyjaźni…
 Józio odwrócił się raptem i powiedział mu twardo i po polsku:
 — Odczep się, żebyś z tej przyjaźni nie dostał w mordę, alfonsie jeden!
 Rudy cofnął się prędko i jeszcze prędzej zginął wśród tłumów.
 A Józio wszedł do garderoby i tuż za progiem spotkał się oko w oko z kolegą z sąsiedniej stacji, który, mocno podpity, rzucił mu się w ramiona.
 — Jak się masz, Józiu! A to góra z górą się nie zejdzie, a gęba z wiechciem zawsze!
 Odsunął go szorstko i rzekł wyniośle po angielsku:
 — Przepraszam, nie mam przyjemności znać pana!
 — W imię Ojca i Syna! A jabym był przysiągł! — bełkotał zdumiony.
 Józio ani nie drgnął i, chociaż wytrącony nieco z równowagi, spojrzał na niego zgóry i, wzruszywszy ramionami, śpiesznie wyszedł, ale na ulicy oblał