Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Marzyciel Szkic powieściowy.djvu/172

— 172 —

 Wystraszył się własnym głosem i zaczął nasłuchiwać z niepokojem.
 Cicho było w sąsiednim pokoju — musieli już zasnąć; tylko gdzieś za piecem strzykał świerszcz.
 Jakiś pociąg przeleciał, jak grom, aż się wszystko zatrzęsło.
 — Pewnie jaka ekstra! — pomyślał, wysuwając się z pod kożucha, który go parzył, jak ogień.
 Usiadł na otomanie i cały zamienił się w słuch.
 Spali jakoś niespokojnie, Frania mówiła coś przez sen, a Buczek wciąż się przewracał, aż trzeszczało łóżko, ale usłyszał zarazem gwałtowne bicie swojego serca.
 Psy zaszczekały w ogrodzie i napływało dalekie jeszcze dudnienie nadbiegającego pociągu.
 Podniósł się bardzo ostrożnie, ale mimo to podłoga tak zaskrzypiała, że skamieniał na długą chwilę i z zapartym tchem patrzał w otwarte drzwi.
 Spali — słyszał ich przerywane, gorączkowe oddechy i monotonny szelest zegarowego wahadła.
 Przemógł się wreszcie i poruszył się z miejsca tak nieszczęśliwie, że potrącił jakieś krzesło, które się z hukiem przewróciło. Jakby mu sufit zleciał na głowę — przerażenie zapchało mu gardło oniemiałym krzykiem; nie śmiał odetchnąć, ni się poruszyć. Długie, jak wieczność, chwile przelewały mu się przez mózg zgiełkliwym warem, chwiał się, jak podcięte drzewo, i prawie tracił przytomność.
 Ale nikt się nie przebudził, a nawet Buczek dosyć głośno zachrapał.