Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Marzyciel Szkic powieściowy.djvu/182

— 182 —

z pod której wysuwały się figlarne papiloty, twarz mocno upudrowaną, słodki uśmiech na wargach, w oczach pioruny, ledwie hamowane.
 — Ładnie się sprawujecie! Siódma rano! Nie wiedziałam, że i pan lubi pijatyki…
 — Ta pijatyka była tylko zwykłem pożegnaniem kolegi!
 Nie podobał mu się jej ton.
 — Przecież o orgjach u pana Buczka rozpowiada cała kolej…
 — I cała kolej plotkuje, jak zawsze, i plotkuje głupio! — wykrzyknął rozdrażniony.
 — Kruk krukowi oka nie wykole! Ależ pan go broni gorąco…
 — Bo go znam dobrze i wiem, jakie skromne życie prowadzi.
 — Buczek i skromność!… doprawdy, to warte śmiechu! — zachichotała wymuszenie.
 — Zosia ma rację; dajcie sobie co z garderoby i na zgodę napijmy się gorzałki — zadecydował Soczek, nalewając kieliszki. — Przecież miała go czas poznać: mieszkał u nas przeszło rok, stołował się, jak i pan, a wciąż ją malował na różne fasony. No, chaim, panie Józiu!
 — Nie wiedziałem, ale teraz pojmuję, że zna go pani lepiej ode mnie — powiedział z takim naciskiem, że oblała się rumieńcem, a Soczek odezwał się napół żartem:
 — Ona tak zawsze: z każdym najpierw przyjaźnie, serdeczności, ansamble, spacery, a potem