Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Marzyciel Szkic powieściowy.djvu/189

— 189 —

 A teraz zasypuje mnie listami. Wszystkie leżą nierozpieczętowane.
 Stołuję się u panny Marychny, a w mieszkaniu tylko sypiam, bo tam teraz jakoś dziwnie pusto, smutnie i nudno, że niepodobna wytrzymać.
 — Pójdę dzisiaj po służbie na bilard — muszę sobie czemś wypełniać te długie wieczory.
 Konduktor z osobowego przyniósł mi Baedekera po Hiszpanji. Myślał, że zrobi mi przyjemność. Wyrzuciłem cymbała za drzwi wraz z tą głupią książką. Tego rodzaju literatura powinna być tępiona, jak zaraza.
 Mikado musi już być w Paryżu!
 A niech sobie używa, niech się zadławi takiem szczęściem! Nie zazdroszczę.
 Ale czy ten jego romantyczny mecenas nie jest tylko parawanem?…
 Komu to zginęło! — jak mówią żartem kolejarze.

 Wtorek. Długo nie mogłem zasnąć. Zdawało mi się, że jestem na morzu — tak wicher szumiał i targał ścianami. Niestety, będę jechał, ale najdalej do… Rygi!
 Od rana wali gęsty, mokry śnieg i nie przestaje ani na chwilę.
 A słońce tam gdzieś grzeje i świeci, pachną kwiaty i lśnią się lazurowe morza… Znowu dostałem list, jak zawsze, z całującemi się gołąbkami na kopercie. Niech poleży. Mamy dzień bardzo urozmaicony; nikt się już nie nudzi na stacji, bo