Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Marzyciel Szkic powieściowy.djvu/214

— 214 —

 — Mam do pana interes! — odezwał się Józio, nieco już zniecierpliwiony.
 — Bardzo przepraszam, nie zauważyłem! Niech pan siada! Pan ma interes?
 — Potrzebuję pieniędzy! — wyrzucił z ulgą, spoglądając w jastrzębie, złotawe oczy Żyda.
 — Kto nie potrzebuje? — Zaśmiał się, popił herbaty i spacerował dalej. — Ile? — dodał po chwili.
 — Pięćset rubli; naturalnie na spłaty miesięczne.
 — Ładny grosz! Ewikcja…
 — Jestem urzędnikiem na kolei. Miałby pan zabezpieczenie na pensji.
 Żyd przystanął, zadarł głowę do góry i patrzył gdzieś w sufit.
 — Pan jest dzięcioł? — zadzwonił paznokciem w spodek, naśladując kucie dzioba.
 Józio, zdenerwowany jego drwiącym tonem, opowiedział opryskliwie, czem jest na kolei.
 — To pan ma rocznie sześć, pięć i zero!
 — Pensji etatowej, ale z dodatkami mam do tysiąca rubli rocznie.
 — I my się jeszcze nie znamy? To mnie bardzo dziwi! Przecież ja znam się ze wszystkimi…
 — Nie potrzebowałem pieniędzy; dopiero teraz tak mi gwałtownie wypadło, że muszę…
 — Pan kawaler?
 — Od samego urodzenia! — odpowiedział opryskliwie.
 — To jest wielki feler! Bo co to kawaler? To jest taki puch… a kto jego złapie, jak on sobie