Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Marzyciel Szkic powieściowy.djvu/231

— 231 —

zbij, sponiewieraj, to prędzej uwierzę! Mój Boże! Mój Boże! — wołała, okrywając go namiętnemi pocałunkami. Ale naraz odsunęła się na drugi koniec kanapy i w najgłębszem skupieniu patrzyła w jego ciche, dobre oczy.
 — Ale pan nie ma żadnego kiełbia, co? — Stuknęła się w czoło.
 — Nie, Franiu; zdrowy jestem zupełnie i przytomny — odpowiedział z uśmiechem.
 — To musiały przypłynąć grube hopy? — Przysunęła się znowu do niego.
 — Tak, przysłała mi ciotka! — rzucił odniechcenia, odwracając oczy. — Ale, wiesz, co mi teraz przyszło do głowy? Jedź ze mną zagranicę!
 — Ja z panem? Zagranicę? Naprawdę? I pan nie żartuje? — Coraz szerzej otwierała oczy. Musiała wkońcu uwierzyć i zgodziła się z radością, ale była tem wszystkiem tak niezmiernie oszołomiona, że co chwila ściskała sobie skronie, przecierała oczy, i zaczęła mu się przyglądać coraz uważniej i z jakąś lękliwie podejrzliwą ciekawością.
 — I daleko pojedziemy? — spytała bardzo cicho, bo jakby drzemał.
 — Gdzie nas oczy poniosą! — odpowiedział sennie.
 — I na długo?
 — Na zawsze, Franiu! Na zawsze! — skandował z lubością i przymknął oczy.
 — Na zawsze! — powtórzyła, jak echo, wzdrygając się lodowatym dreszczem, i zrobiło się jej