Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Marzyciel Szkic powieściowy.djvu/232

— 232 —

smutnie, jakby przed jakiemś wielkiem nieszczęściem.
 Józio zasnął, siedziała więc cichutko a w coraz głębszym niepokoju, gdyż to wszystko, co ją spotkało, zaczęło ją naraz przejmować takim zabobonnym strachem, że postanowiła na pierwszym przystanku uciec z pociągu; ale gdy miała już wychodzić z przedziału, Józio otworzył na chwilę oczy i uśmiechnął się do niej z przedziwną słodyczą.
 Porwał ją znowu kaszel. Wyszła na korytarz i tylko przez uchylone drzwi spoglądała na śpiącego. Patrzyła w niego z całą, dawną skrywaną, miłością, z najgłębszym podziwem, uwielbieniem i wdzięcznością, lecz pomimo tego, przejmował ją teraz jakimś niewytłumaczonym lękiem i bała go się coraz więcej.
 Był już dzień, kiedy dojechali na granicę; drzewa stały w szronach, jakby w srebrno-błękitnawych obłokach, ale słońce się nie pokazywało, i niebo wisiało szare i mgliste.
 Józio prędko załatwił kwestję przejazdu i prawie zaraz wsiedli do zagranicznego pociągu.
 — Prędko odjeżdżamy? — spytała Frania, gorączkowo spacerując po korytarzu.
 — Za dziesięć minut! — odpowiedział, przyglądając się najspokojniej żandarmom.
 — Wezmę co z bufetu na drogę? — zaproponowała dosyć nieśmiało.
 — Tylko się nie spóźnij! — rzucił przez ramię.