Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Marzyciel Szkic powieściowy.djvu/250

— 250 —

precyzją udawał pianie koguta, ryki krów, beki owiec i zajadłe ujadanie psów, że cała sala zatrzęsła się od śmiechów i braw. Józio śmiał się również i nagle ścichnął, i tak gwałtownie pochylił głowę, aż uderzył się w czoło o butelkę, zobaczył bowiem Buczka na drugim końcu sali. Wchodził, rozglądając się za miejscem, ale Józio nie czekał na niego, zerwał się gwałtownie i prawie chyłkiem przedostał się do bufetu, i już płacił konjaki, gdy go dopadł wystraszony Rożek.
 — Co się stało, czemu pan ucieka?
 — Muszę, ktoś w domu na mnie czeka, zapomniałem na śmierć…
 — Więc z naszej lumpki będą nici?
 — Za godzinę będę czekał na pana w Café de la Paix, dobrze?
 — Trochę daleko, a ja już konie odesłałem do remizy…
 — A może panu chwilowo brak…
 — Tego, co i owszem? Niestety, tak dawno po pierwszym i tak jeszcze daleko do następnego! — wołał z komicznym patosem.
 Józio wcisnął mu w rękę dwadzieścia franków.
 — Na ewentualność, gdyby pan musiał nieco dłużej czekać…
 — I na pewność, że nie zrobi mi pan lapina!
 — Więc do widzenia za godzinę! — zawołał jeszcze z dorożki, rozkazując jechać do hotelu. Naturalnie nikt tam na niego nie czekał, ale ujrzawszy Buczka, poczuł taki lęk przed nim, że za