Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Marzyciel Szkic powieściowy.djvu/253

— 253 —

 — Zupełnie nie mam ochoty gruntować Sekwany, zupełnie! — Dał mu papierosa, zamienił jeszcze parę słów i poszedł do kawiarni.
 Rożek czekał na niego już mocno zaniepokojony.
 — Spotkałem się niespodzianie ze znajomymi — tłumaczył się przed Rożkiem i znowu wybuchnął śmiechem.
 — Więc gdzie pan chce i czego pan chce dzisiaj? — zapytał Rożek.
 — Bawić się, choćby nawet szaleć, a gdzie, to mi zupełnie obojętne.
 — Skoro są dutki, to niema oczywiście żadnych przeszkód.
 Zjedli pośpiesznie obiad i pojechali na Paryż.
 Rożek istotnie znał nocne życie miasta i prawie wszystkie jego ogniska, więc woził go po najsławniejszych norach, specjalnie urządzonych dla cudzoziemców, żądnych prawdziwie paryskich uciech, sam przytem bawił się nadzwyczajnie i pił za dziesięciu, natomiast Józio stawał się coraz chmurniejszy i, patrząc na wszystko z nieukrywaną wzgardą, rzucał od czasu do czasu:
 — Tylko tyle! To niewiele, niewiele!
 Rożek wiózł go dalej, ale już był mocno niezadowolony.
 — Jeszcze panu mało? Czegoż pan chce u djabła? Może bajki z tysiąca i jednej nocy, kinematograficznych cudów, czy co?
 — Nie, szukam tylko prawdziwego Paryża!…