Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Pisma - Tom 32 - Ave Patria.djvu/018

 Torpedowce wróciły z doniesieniem, że na zewnętrznym rejdzie niema ani jednego statku.
 Powlekli się jeszcze wolniej, czołgając się prawie po falach, jakby wilki z przy tajonym oddechem i ściągniętemi pazurami.
 Cisza znowu spadała na ludzi, cisza spadającej chmury, nim rzygnie piorunami. Wszyscy jakby zamarli na swoich miejscach, tylko nieme, rozognione źrenice wisiały na tem świetle, wynoszącem się z wód, niby czerwony księżyc, wirujący w złotej obręczy blasków.
 Była już piąta nad ranem.
 Morze znowu zaczęło się burzyć i szarpać, od lądów jeszcze niewidzialnych zimny wiatr zaganiał ze świstem całe stada krótkich, a wysokich fal, miotał niemi i rozbijał o statki, że piany pokryły morze niby śniegiem.
 Gęsta biaława mgła rozpełzła się od wybrzeży.
 — To reflektor na Tygrysim ogonie — szepnął Hirosze.
 — Za dwadzieścia minut dosięgnie nas jego światło.
 — Uderzymy zboku, z pod skał, bo całe wejście oświetlone.
 — Grób czeka otwarty. Już na nim zapalili pochodnie — rzekł cicho Kataoka.
 — Tam, tam pomrzemy, tam.
 — Ale tak im sobą zapchamy gardziel, że się udławią!