Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Pisma - Tom 32 - Ave Patria.djvu/045

 — Nie mogę jeszcze uwierzyć w wyjazd pań — zaczął po przywitaniu.
 — Musimy, niestety, i to najpóźniej jutro rano… — powiedziała cicho.
 — A nasza wycieczka do groty? — przypomniał ksiądz.
 — Zrobimy ją jeszcze przed wieczorem.
 — Pod Czerwone Skały? — pytał Jan.
 — Dzień niepewny, a w burzę tam niebezpiecznie! — rzucił poufale woźnica, zwracając się do siwej pani.
 Jan zadrżał radośnie i mówił prędko i gorąco prawie:
 — Czas zupełnie pewny, morze ciche, pogoda stała… a jak się panie tam dostaną, to ogromny kawał drogi…
 — Powozem do skał, a potem wybrzeżem do groty będzie jeszcze z kilometr…
 — Pewna pogoda — szeptał, rozglądając się po niebie mętnem i zbyt przepalonem, rzucił przelotnie oczami na Mery, siedziała spłoniona nieco, opowiadając matce o dzisiejszem malowaniu.
 Nie przyłączył się do rozmowy, siedział z zamkniętą surową twarzą, ważąc w sobie myśl jakąś uporczywą i tylko ukradkowo badając niebo; nie podobało mu się dzisiaj, czuł nerwami, że zbiera się na burzę, koguty piały po zagrodach, i omdlałe w spiekocie drzewa stały bez ruchu.
 Rozstali się przed zamkiem, panie z księdzem poszły do wieży, a on pobiegł na lewo, za las, do