Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Pisma - Tom 32 - Ave Patria.djvu/057

pieczeństwa? — powiedział z obawą, aby się nie cofnęła.
 — Mówiłam to samo, ale mama nie chce słuchać…
 Spojrzał na nią tak dziwnie, że dziewczyna się zmieszała.
 — Muszę, zrobiłam pewne wotum i nie mogę odkładać, bo nie wiem, kiedy będziemy po raz drugi w Bretonji, a zresztą ksiądz będzie strażą…
 — Intencja będzie najlepiej strzegła — wykrztusił ksiądz chmurnie.
 — Wolałabym, abyśmy nie jechali, głowa mnie boli, trochę się boję i…
 — To zostań, rozstroił cię upał!
 — Nie, pojadę, ale i mamaby wypoczęła przed podróżą, rano musimy wstać, upał i tyle godzin do Paryża. Niech mama zostanie! — prosiła gorączkowo, nie zważając na jego błagające, smutne spojrzenia.
 — Mery ma najzupełniejszą słuszność — przytwierdził ksiądz.
 — Rzeczy jeszcze nie spakowane, a Luiza nie da sobie rady.
 — Zostań, pomożesz jej, ale ja pojadę, tem bardziej, skoro nie grozi żadne niebezpieczeństwo, nieprawdaż?
 Zwróciła się do Jana, ale on tak gwałtownie zakrztusił się dymem, że nie odpowiedział na pytanie.
 — Czas już do kąpieli — zauważył spokojnie.