Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Pisma - Tom 32 - Ave Patria.djvu/066

 Pioruny biły bezustannie, a niekiedy, wśród poślepłych sinych ciemnic, przebijały się ogniste skręty niemych błyskawic, jawiąc na mgnienie szamocące się z orkanem drzewa, skały, podobne do fal zastygłych w przerażeniu, i ocean, zwalający się z ponurym hukiem na wybrzeża, straszliwe widma rzeczy, struchlałych w grozie i przepadających w ciemnościach.
 Rzuciła się naraz wtył, jakby się na nią miały zwalić te chaosy majaków i lśnień.
 — Boisz się?
 Poczuł, że zaczęła dygotać.
 — Zdało mi się, że te błyskawice chcą mi wydrzeć oczy.
 — To burza się rozgląda, gdzie uderzyć potężniej.
 — Te straszne ognie przenikają mnie pożarem, czuję w sercu piekące rojowisko.
 — Dziwnie blada w ich lśnieniu i strasznie piękna głowa Gorgony!
 — Malarz! Radość huczy we mnie i krzyk dziwnego, nienazwanego szczęścia…
 — O moja jedyna!
 — Mam w sobie wezbraną pieśń tych żywiołów oszalałych.
 — To śpiewajmy ją pocałunkami, utońmy w szaleństwie…
 Zwarli się na długą chwilę.
 — Czemu tak patrzysz niespokojnie? — spytała później.